Een keertje op zaterdag.
Jullie zaten waarschijnlijk met smart te wachten op deze MacFan... door omstandigheden zijn we later dan normaal. Excuses daarvoor, en een fijn weekend! (Met leesvoer dus.)
Klassieke gerechtigheid
Het lijkt erop dat Apple bezig is een belofte waar te maken: er komt een aparte app voor klassieke muziek. En die zou wel eens gewoon 'Klassiek' kunnen gaan heten. Op Twitter bespeurde iemand de eerste sporen in backend-code van Apple:
En dat is mooi nieuws. Want als je van klassieke muziek houdt, is de wereld van Spotify, YouTube Music en Apple Music niet echt vriendelijk. Al die streamingdiensten gaan uit van van tracks. Want dat is hoe popmuziek werkt: een album bestaat uit liedjes, en elk liedje is een losstaand ding. Dat is makkelijk streamen: elk liedje is een apart bestandje. Maar klassieke muziek laat zich minder makkelijk in bestandjes vangen. Ludwig van Beethovens Vijfde Symfonie is een werk van 30 minuten dat uit vier delen bestaat. Die horen bij elkaar, hebben een volgorde, en bij sommige klassieke werken is het ook belangrijk dat het ene deel naadloos overgaat in het volgende.
Klassieke chaos
Door die eigenschappen is klassieke muziek niet gelukkig in de Muziek-app op je Mac. Wij zochten een symfonie van Camille Saint-Saëns op, en zagen deze tracknamen:
Laten we even inzoomen op de titels van de vier tracks van deze symfonie:
Die titels zijn vreselijk lang, omdat ze heel veel informatie bevatten: de naam van het werk, in dit geval ook nog de bijnaam, dan het nummer van het deel, gevolgd door de naam van het deel. Onhandig lang, zeker op kleine schermpjes zoals je iPhone. En jazeker, de Muziek-app laat je dan wel aanpassen. Maar niet veel mensen weten dat dat kan, en je moet er ook maar zin in hebben om dat allemaal handmatig te gaan zitten corrigeren. We kunnen wel even voordoen hoe het moet... selecteer een track die je wilt aanpassen en druk dan op ⌘i.
Bovenaan in het venster dat dan verschijnt, zie je 'Titel' staan. En woordje kun je aanklikken, en dan zie je dat 'Titel' een optie is. Er is ook een andere optie:
Kies 'naam van werk' en opeens verschijnen er meer invulvelden:
Nu kun je opeens een losse titel voor het werk en een losse titel voor het deel invullen. Ook kun je aangeven hoe het genummerd moet zijn. En als je dat goed invult, dan verschijnt het klassieke werk voortaan zo in Muziek:
De vier tracks die samen het werk vormen, vallen nu samen onder één titel, en elk deel heeft daarbinnen vervolgens een korte naam. Geef toe, dat oogt beter, toch? Dit is ook hoe het vroeger op de hoesjes van cd's stond.
Naadloze overgang
Maar dit is maar één van de vele problemen die klassieke muziek heeft in onze streamingwereld. Naadloze overgangen tussen tracks zijn ook belangrijk; gapless playback, zoals Apple dat dan noemt. Met cd's was er nooit een probleem, omdat een cd eigenlijk maar uit één track bestaat. Een aparte table of contents (TOC) vertelt op welke tijdscode een nieuw nummer begint. Dat maakte zelfs vreemde easter eggs mogelijk: zo was er ooit een Australische editie van Röyksopps album The Inevitable End, waarop een nummer verborgen zat vóór het eerste nummer. Je kwam er alleen door het 'eerste' nummer te starten, en dan terug te spoelen... dat zijn de geintjes die je kunt uithalen als een heel album maar één track is.
In de streamingwereld is elke compositie een aparte track. Die zouden naadloos moeten afspelen inMuziek, en ook Spotify heeft zoiets. Maar als je op 'gapless playback' googelt, zie je hoe veel mensen er problemen mee hebben, en hoe vaak het niet goed werkt.
En dan zijn er nog andere dingen. Bij klassieke muziek is de componist soms belangrijker dan de uitvoerder. En bij de uitvoerder is één invulveld eigenlijk niet genoeg, want je wilt ook kunnen zoeken op dirigent, of solist.
Nederlands tintje
Een tijdje terug was er een Nederlandse streamingservice voor klassieke muziek: Primephonic. Die dienst maakte klassieke muziek veel beter doorzoekbaar, presenteerde het met meer context, en blonk uit in door aanbevelingen van redacteuren. Apple vond het ook fantastisch, en meer dan een jaar geleden kocht Apple het Amsterdamse Primephonic. En kondigde aan dat er een aparte app voor klassieke muziek zou komen, in 2022. Waarvan nu dus de eerste tekenen opduiken.
De timing van die voortekenen is wel wat curieus. De meeste mensen luisteren muziek via hun telefoon, dus het is een logische veronderstelling dat de nieuwe app eerst zijn opwachting maakt in iOS. Maar iOS 16 is net uit, en daar zit de app nog niet in. Ook in de bèta-versie van 16.1 zien we nog niets terug. Dus hoe gaat Apple het doen, als de app nog dit jaar moet verschijnen? Wordt het dan toch een Mac-first app? Zien we Klassiek voor het eerst in macOS Ventura? En wordt de app gekoppeld aan Apple Music, of kun je hem ook gebruiken als iTunes Store-gebruiker?
We wachten het af!
Geconcentreerd werken met AirPods Pro
Thuiswerken tijdens corona is voor veel mensen naadloos overgegaan in hybride werken: meer thuiswerken, en alleen naar kantoor gaan als dat echt nodig is. Thuiswerken heeft voordelen, maar ook nadelen. Het idee van 'lekker even ongestoord doorbuffelen' kan ernstig worden verstoord door een huisgenoot die begint met stofzuigen, een buurman die dolblij is met zijn nieuwe klopboor of stratenmakers die buiten tegels recht lopen te drillen. Kunnen de nieuwe AirPods Pro (tweede generatie) die Apple onlangs uitbracht, daar misschien bij helpen? Wij testten de nieuwe slimme oordopjes – niet met onze iPhone, maar met onze Mac.
Je AirPods Pro verbinden met je Mac gaat vrijwel vanzelf. Wij deden het doosje open, staken de AirPods in onze oren, en pop: een melding dat de AirPods waren verbonden, verscheen meteen.
De tweede generatie AirPods Pro hebben een aantal nieuwe functies. Zo kun je nu het geluid harder en zachter zetten door over een aanraakgevoelig deel te strijken. Handig buiten, als je iPhone in je broekzak of handtas zit, maar achter de Mac voegt het weinig toe: de volumetoetsen op je toetsenbord zijn meestal sneller binnen handbereik. Wij zijn sowieso benieuwd hoe de AirPods Pro ons kunnen helpen als we géén muziek afspelen. Wordt het een beetje rustig achter ons bureau?
Ruisonderdrukking
De AirPods Pro hebben twee opties voor rustiger geluid: ruisonderdrukking en transparantie. We probeerden eens ruisonderdrukking. Je zet het makkelijk aan via de menubalk: zodra je AirPods verbonden zijn met je Mac, zie je daar een koptelefoon-icoontje. Klik erop en je krijgt deze opties te zien:
Je kunt ruisonderdrukking eenvoudig aanvinken, en ook weer uit. Wij deden dat terwijl er in de kamer een liedje uit een radiotoestel klonk. Zodra de ruisonderdrukking aanging, viel vrijwel de hele muziek weg, alleen de zangeres hoorden we nog. Dat was een vreemde gewaarwording: het was opeens een a capella uitvoering. Kennelijk laten de AirPods bepaalde frequenties sneller door dan andere. We ontdekten dat 'ruisondrukking' geen goede term meer is (het Engelse noice cancelling in beter). Vroeger schakelde ruisonderdrukking vooral ruis uit: constante, monotone geluiden. Het geluid van een stofzuiger, of een draaiende motor. Incidentele geluiden werden niet gefilterd. Maar de technologie is beter geworden, en filtert heel wat meer weg. Niet alles, maar wel heel wat. Vooral in de lage frequenties blijft er eigenlijk niks over; in de hoge wel. Dat betekent dat de stofzuiger niet meer te horen is, en het gedril van de stratenmakers buiten ook niet meer, maar de buurman die met een hamer op je muur staat te timmeren nog wel.
Transparantie
Dan is er ook nog die andere optie: transparantie. Het idee daarvan is dat je alles om je heen hoort, maar dat harde geluiden (zoals een sirene of drilboor) worden getemperd. Dit is echt een functie voor drukke plekken. Met je MacBook in een druk café kan het wellicht van pas komen, als je jezelf niet wilt afsluiten van de buitenwereld, maar hard geluid wel wilt verminderen.
Maar achter ons bureau voegt het eigenlijk niks toe. Een drilboor willen we niet zachter horen, maar helemaal niet. We kiezen dan liever voor ruisonderdrukking.
Met muziek
Zetten we ons AirPods Pro op ruisonderdrukking en laten we de Mac vervolgens muziek afspelen, dan is dat goddelijk: je hoort de muziek door je oortjes, en verder vrijwel niets. Let wel op dat een huisgenoot niet ondertussen de longen uit zijn lijf staat te schreeuwen omdat het eten klaar is... je hoort het wellicht niet.
Conclusie
De nieuwe AirPods Pro zijn voor de thuiswerker een handige tool om irritant geluid weg te filteren en zo geconcentreerder te kunnen werken. Let wel op: in een videocall hoor jij de drilboor dan misschien niet, maar je collega's aan de andere kant van de lijn mogelijk wel!
AirPods Pro (tweede generatie) | € 299 | ★★★★★
Dikke toetsen
Wij noemen het altijd 'dikke toetsen': die oude toetsenborden met toetsen van een centimeter hoog. Apple verkoopt ze al lang niet meer. Maar sommige mensen zweren erbij. En speciaal voor die mensen, heeft Logitech een mechanisch toetsenbord gemaakt dat er zo sexy uitziet, dat ook wij overwegen de dikke toetsen toch weer te omarmen... (maar we hebben het nog niet gedaan).
Hierboven zie je 'm. De MX Mechanical Mini for Mac. 'Mini' betekent niet dat het kleine toetsen zijn, maar dat het de variant is zonder numeriek toetsenblok. Er is ook een bredere variant, die die extra knoppen wel heeft, maar die is er niet specifiek voor de Mac (jammer).
Logitech heeft er alles aan gedaan om het ding über-hip te maken. Kijk even naar de commercial, en je hebt meteen het gevoel dat dit toch echt wel het hipste-van-het-hipste is:
Mechanische toetsen versus membraantoetsen
De MX Mechanical Mini van Logitech is dus een mechanisch toetsenbord, maar niet zo plat als een Apple-toetsenbord. Het ding heeft vrij hoge toetsen, maar die hoef je niet helemaal in te drukken. Dat is het verschil tussen mechanische toetsen en membraantoetsen: die laatste moet je wel volledig indrukken (en zijn daardoor ook vermoeiender als je er de hele dag op moet tikken). De toetsen van de MX Mechanical Mini hebben wel een grotere 'reisafstand' ('travel' zoals ze dat in het Engels noemen) dan de platte keyboards van Apple. Sommige mensen vinden dat fijner, anderen juist niet. Dat is maar helemaal wat je zelf fijn vindt. Het Logitech-toetsenbord komt 'smart lighting' (verlichting achter de toetsen gaat aan zodra je handen in de buurt komen, en er zijn ook de nodige andere lichteffecten) en de toetsen zijn 'tactiel stil'. Wat dat betekent kun je op de website van Logitech beluisteren: er staat een geluidsfragmentje van hoe een toetsaanslag klinkt op de pagina. Hilarisch. Heel handig, en een schande dat Apple dit nog steeds niet integreert in Apple-toetsenborden: je kunt met de MX Mechanical Mini tot drie verschillende computers/apparaten bedienen, door simpelweg van de ene naar de andere te schakelen.
We geven geen beoordeling, want we hebben dit toetsenbord niet kunnen testen. Maar het ding ziet er indrukwekkend uit. Hij kost € 159,99 en komt in 'pale gray' en 'space gray'.
Tot slot... Wat zegt Jack?
Apple is trots op Safari als een aap met zeven lullen, maar in de zakelijke wereld is Safari een lulletje rozenwater. Ik werk op kranten- en tijdschriftredacties die het hele arbeidsproces afhandelen in de browser. En het is niet Safari, maar Chrome. Ik snap dat. Safari is kieskeurig. Nieuwste updates van Chrome doen het met elke OS-versie. In ieder geval op High Sierra, Big Sur en Monterey, de systemen waarmee ik werk. Gemiste kans, Apple.
– Jack Nouws, Macfundamentalist
Volgende week dinsdag verschijnt de members-only editie van MacFan. De eerstvolgende reguliere nieuwsbrief verschijnt rond 11 oktober.